حرفهایی که حتی بعضی از آنها قادر به گفتن آنها نمی باشند.ساکت و آرام اطراف را می نگرند وانگار که در جستوی چیزی نیافتنی هستند.چیزی که شاید همه آن را دارند و قدرش را نمی دانند و شاید از آن غافل مانده اند.آیا هرگز به این موضوع اندیشیده بودید که در دور و بر ما هزاران معلول جسمی و فکری هستند که از نعمت سلامتی برخوردار نیستند.چیزی که همه ما از برخورداریم ولی آیا قدر این نعمت هایی که ارزان به ما داده شده را می دانیم؟آیا هرگز به این موضوع فکر کرده اید که چه اتفاقی می افتاد اگر از نعمت سلامتی برخوردار نبودیم؟شاید هرگز به ذهنتان خطور هم نکرده باشد و شاید باورتان نشود که چنین آدمهایی هم وجود دارند

آدمهایی با نگاههایی پر از حرفهای نگفته و پر از دلشوره فردایی نامعلوم!آدمهایی که حتی بیشتر آنها قادر به سخن گفتن و غذاخوردن نیز نیستند!و چشمان معصوم و نگرانشان را همیشه بر در دوخته اند تا شاید دستی مهربان و نوازشگر به یاریشان بشتابد.و آنوقت لبخند پر مهرشان را نثارت خواهند کرد و با نگاهی خاموش اما گویا مهربانیت را سپاس می گویند

پس بیایید همه با هم قدر نعمت بزرگ سلامتی که خداوند به ما عطا داشته را بدانیم و با کمک به بندگان نیازمندش به اندازه قطره ای دریای بیکران نعماتش را شکر گوییم