و یا شاید هم ...
سلام بر رشادت دستان حیدری ات! سلام بر توفندگی شمشیر ذوالفقارت! سلام بر جانبازی و عشق و برادری ات! سلام بر تو ای زیباترین واژه قاموس فروتنی! سلام بر تو و بر دستان آب آورت! سلام بر لبان خشکیده ات که سرچشمه آب بقاست و آب را در حسرت جرعه ای از خنکای خود وانهاده است زنم بر سنگ اگر مینای خالی، نیست از مستی ... که نتوان بی تکلّف، دید جای دوستان خالی ندارم یاد، بی داغ محبت سینهء خود را ... ز آتشپاره‌ای هرگز نبود این دودمان خالی - شب نهم هم گذشت، شب تاسوعا، شب عباس هرچه دارم همه از کرم عباس است خلقت جنت حق لطف کم عباس است نور بر شمس و قمر ماه بی هاشم داد عرش یک ذره ز خاک قدم عباس است نه فقط خلق زمین عبد و غلامش باشند بخدا خیل ملائک حَشَم عباس است شیعه از کینه دشمن نهراسد هرگز دین ما تحت لوای علم عباس است در صف حشر علمدار شفاعت زهراست علم فاطمه دست قلم عباس است نام معشوق مبر نزد من از عشق مگو عشق دیریست که در پیچ و خم عباس است ای که حاجت ز حسین میطلبی دقت کن پرچم شاه به سوی حرم عباس است کاشف الکرب که غم از دل عالم ببرد لب خشکیده شش ماهه غم عباس است بر روی قوس فلک جلوه خونگاه غروب زخم شمشیر به ابروی خم عباس است چون تشنگى، امام حسین و اصحابش را سخت آزرده کرده بود، آن حضرت کلنگى برداشت و در پشت خیمهها به فاصله نوزده گام به طرف قبله، زمین را کند، آبى پس گوارا بیرون آمد، همه نوشیدند و مشگ‌ها را پر کردند، سپس آن آب ناپدید گردید و دیگر نشانى از آن دیده نشد.
خبر این ماجرا شگفتانگیز و اعجازآمیز توسط جاسوسان به عبیدالله رسید، و پیکى نزد عمربن سعد فرستاد که: به من خبر رسیده است که حسین چاه مىکند و آب به دست مىآورد، و خود و یارانش مىنوشند! به محض این که نامه به تو رسید، بیش از پیش مراقبت کن که دست آنها به آب نرسد و کار را بر حسین و اصحابش بیشتر سخت بگیر و با آنان چنان رفتار کن که با عثمان کردند!!
عمربن سعد طبق فرمان عبیدالله بیش از پیش بر امام علیهالسلام و یارانش سخت گرفت تا به آب دست نیایند. وَ لدی علی ای نور دیده‌ام به پدر دیده باز کن.. کمتر برای این پدر پیر ناز کن بسم الله به سوی خیمه آمد و خواست وداع کند.بار دیگر فریاد زد هل من ناصر ینصرنی و هل من معین یعیننی... قدری درنگ کرد و دیدند که گهواره تکان میخورد و طفلی در آن دست و پا میزند گویی که میخواهد چیزی بگوید.او را در آغوش گرفتند و به سوی حسین آوردند. کودک را در آغوش گرفت و نگاهی به معصومیت و مظلومیت او انداخت. آری .آخرین سرباز حسین است که به سوی مقتل میرود. لختی گذشت... ...ای قوم اگر مسلمان نیستید لا اقل آزاده باشید. این کودک 6 ماهه ام است .آیا نمیبینید که چگونه تلذی میکند. اگر گمان میکنید که آب را بر خودم میخواهم بیایید و او را ببرید و سیرابش کنید. لشکر به جوش و خروش افتاد. ناگهان در خطبه آه امام در خروش اهل کوفه اهل شام... دست امام قدری خنک شد و دست و پای کدوک 6 ماهه به حرکت افتادو از کمان حرمله تیری پرید. گوش تا گوش علی اصغر درید خون علی اصغر در دستان حسین جاری بود و حسین مبهوت لبخند کودکش ایستاده بود. خون او را به سوی آسمان پاشید و حتی یک قطره از آن خون به زمین باز نگشت. تا گلوی نازکش از هم گسیخت خون او بر صورت خورشید ریخت ........................................ مانده است که چه کند. به کدامین سوی قدم بردارد. یک گام به سوی خیمه می اید و چند گام به عقب بر میگردد.شاید خجالت میکشد که به سوی رباب بر گردد. بچه ها دست بابا خونی شده. گمونم شش ماهه قربونی شده عباش رو طوری رو اصغر کشیده گمونم خیلی خجالت کشیده تصمیم خود را میگیرد و به پشت خیمه ها میرود. قلاف شمشیر را بر میدارد و قبری کوچک میکند. زینب تمام ماجرا را دیده است. و حسین نگاهی هم به زینب می کند. -چرا دفنش نمیکنی برادرم؟ مادرش دارد از خیمه بیرون می آید . عجله کن - خواهرم ! مگر نمیبینی. دارد هنوز لبخند میزند و لبانش تکان میخورد... اگر قنداقه را پس داده بودم دلش خوش بود با طفلی خیالی... می خواست با عشق همسفر باشد؛ می خواست با کاروان اهل دل و نه اهل تزویر، همراه باشد. می خواست در سفر، صفا کند؛ نمی دانست چه حالی به او دست داده ولی حال معنوی خوشی به او دست داده بود . . . کاروان را دید. آیا همان است که او می خواهد؟! نگاهش که به قافله سالار افتاد، دیگر نفهمید چه شد؛ فقط دیگر نمی خواست از این قافله جدا شود؛ حتی اگر بدنش را قطعه قطعه کنند . . . نمی دانم شاید مسیر لقاءالله بر او نمایان شده بود. شاید غوطه ور شدن در خون خود و در راه حضرت حق را ، تطهیر روحش دانسته بود . . . هر چه بود پرکشیدنش به آسمان، زیبا بود. پروازی ملکوتی؛ رها شدن و . . . و این قافله بود که او را به اوج رساند؛ قافله ای به نام شهادت اللّهم کن لولیّک الحجّة ابن الحسن، صلواتک علیه و علی آبائه، فی هذه الساعة، و فی کل ساعة، ولیّاً و حافظاً و قائداً و ناصراً و دلیلاً و عیناً، حتی تسکنه ارضک طوعاً، و تمتعه فیها طویلاً یابن الحسن! با کوله بار غربت و اندوه خود بیا امشب بیا که روضه بخوانی برایمان صدای درد به آن سوی زور و زر نرسید صدا نجیب تر از قطره های باران بود مگر کبود به پهلوی مادرش ننشست؟ مگر مصیبت یاران رفته نوش نکرد؟ چرا پس آن همه را این زمانه برد از یاد؟ اگه خودش نتونست کربلایی به پا کنه، ولی با پرورش این دو تا گل، تو کربلا غوغایی به پا کرد. قاسم و عبدالله میوه های غربت امام حسنند: یگانه پرچم سرخ حسین را او دوخت چه حلم دامنه داری! چه صبر باصبری! آخرین سپر چه قرار قشنگی گذاشته بودند اصحاب ابی عبدالله! گفتند تا ما هستیم نمی ذاریم کسی از اهل بیت (ع) میدون بره. یکی یکی خودشونو سپر بلا کردند، تا وقتی که دیگه غیر از اهل بیت (ع) کسی نموند. اونا هم همه رفتند و نوبت به خود آقا رسید. گرم کارزار بود که عبدالله بن الحسن (ع)، نوجوان نابالغ کربلا، طاقت نیاورد و خودشو با هزار زحمت از دست عمه ش زینب کبری (س) پیش عمو رسوند. موجی ز دریا مانده ام، رفتند و تنها مانده ام ای سایه ی روی سرم! بی تو کجا من ره برم؟ ای یاور تنهای من! عشقت به سر تا پای من دید «ابجر بن کعب» - لعنة ا... علیه – داره به طرف امام (ع) حمله می کنه. با اون شجاعت مجتبایی که برا خیلیا تازگی داشت، تشری زد که: «ای حرامزاده! عموی منو می کشی؟» که شمشیر ابجر پایین اومد و دستشو از پوست آویزون کرد. سپر از دست بینداز که من مىآیم منم آن کس که ز غربت به وطن مىآیم بسمل یک سر موى تو هزار عبدالله انگار عبدالله هم دلش می خواست مثل علی اصغر تو آغوش اباعبدالله (ع) شهید بشه. تیر حرمله اومد و آخرین سپر تو دامن عموش پرپر شد. تیر خود را بزن اى حرمله بی تاب شدم از غم عشق عمو شمع صفت آب شدم همچو اصغر شده با تیر شکار عبدالله تیغ و عسل اگه عبدالله خودشو سپر امام حسین علیه السلام کرد، قاسم اومده بود برا عموش شمشیر بزنه تا نشون بده پسر همون کسیه که شمشیر زدناش تو صفین ورد زبونا شده بود. صحنه ی اجازه گرفتن قاسم برا جنگم از اون صحنه های پر اشک کربلاست. تا نگاه آقا به نوجوان برادرش افتاد، دست تو گردنش انداخت؛ دوتایی اون قدر گریه کردند که از حال رفتند. اون قدر دست و پای عمو رو بوسید تا بالاخره اجازه ی میدان گرفت. «حمید بن مسلم» از سپاهیان عمر سعد می گه: نوجوانی مثل پاره ی ماه به طرف ما اومد. این جوان کیست که گل صورت از او دزدیده است؟ رو به سرچشمه ی زیبایی ودریای وفا پیش او شور شهادت ز عسل شیرین تر شب عاشورا با یه جمله ی «احلی من العسل» به امام (ع) ثابت کرد که مرد شهادته. عمو هم بهش وعده داد که: «فردا با امتحانی سخت شهید می شی عزیزم». ماه اگه بخواد تمام وجودشو فدا کنه، باید زیباییشو بده، از آسمون بیفته و خاک آلود بشه. قاسم بن الحسن (ع) هم با صورت به زمین خورد. جان سپر، شمشیر آه دل، زره پیراهنم آن که گرید بر غریبیّ امامش زیر تیغ من که خود سینه سپر کردم به استقبال تیر آب تیغم در گلو، شیرینی کامم عسل ای پدر! بر دیده ی من پای بگذار و ببین گاه گریم بر حسین و گاه سوزم از عطش از همان روزی که پا بگذاشتم در این جهان ای عمو جان من که عمری در کنارت بوده ام ناراحت و نگران نشوید ، ترس و هراس را از خود دور کنید . شما پیرو پیشوایانی هستید که در برابر مصائب و فجایعی صبر و استقامت کردند که آنچه ما امروز می بینیم نسبت به آن چیز نیست . پیشوایان ما حوادثی چون روز عاشورا و شب یازدهم محرم را پشت سرگذاشته اند. و در راه دین خدا چنان مصائبی را تحمل کردند . ای خدای ابا عبد الله! از امشب سوز سرمای زمستانی هجران دردناک تر می شود ، برای آنانی که می دانند روایت انتظار را هر روز و شب برایشان همان حکایت شب یلداست که انتهایی تا طلوع نمی یابند و در غربت غریبی انتظار خفتن نمی دانند. کاش خواب های آشفته تعبیر شود. کاش پاسبان ها راحت شوند از پاسبانی. کاش دیگر کسی طعنه نزند به سینه های پاره پاره از خون و چشم های بی روزن از روز. کاش پیام ها کوتاه شوند ،کوتاه کوتاه مثل دیدن. کاش شب یلدای هزار ساله صبح شود و فردا روز دمیدن باشد ، روز رویش خورشید. به حرمت اولین آدینه محرم، یلدایم را به حرمت خورشید صبح کن یارا ... شیعه امام حسین شیعه باید آبها را گل کند الهی! در صمیمیت میان اشک دیده و تکرار ذکر یا حسین عشقی نهفته است که دل افروزان منتظر را با مهدی موعودت(عج) همراه می سازد تا با بوسه بر تربت حسین از تو بخواهند که صبوری این مصیبت عظما و وفاداری آن خاکیان آسمانی را عطایشان فرمائی. خبر آمد خبری در راه است سرخوش آن دل که از آن آگاه است... ****** اما اینان کبوتران حرم عشقند ، و حرم عشق کربلاست . وچگونه در بند خاک بماند آن که پرواز آموخته است وراه کربلا را می شناسد؟ و چگونه از جان نگذرد آن کس که میداند جان بهای دیدار است...... پس اگر مقصد پرواز است ، قفس ویران بهتر ، پرستویی که مقصد را در کوچ کردن می بیند از ویرانی لانه اش نمی هراسد...... دل شهر نشینان پرستویی در قفس است. وطن پرستو بهار است. پس اگر بهار مهاجر است ، از پرستو مخواه که بماند..... وحالا... ای دل تو چه می کنی ... ؟!! می مانی یا می روی ... ؟!! آیاتى که امام حسین علیه السلام در مسیر راه به آن استناد فرمودند: آیه دوّم : امام حسین علیه السلام در پایان وصیت نامه اى که قبل از حرکت به کربلا نوشتند، به این آیه استناد کردند: و ما توفیقى الا باللّه علیه توکّلت و الیه اُنیب (?) توفیق من به جز به (اراده ) خداوند نیست که بر او توکّل کرده ام و به او روى آورده ام . روز اوّل محرّم، امام حسین ـ علیه السّلام ـ در محلّه‌ای به نام قصر بنی‌مقاتل نزول اجلال فرمودند و از - عزیزانم! مطمئن باشید که ما کشته نخواهیم شد. ما عزیمت می کنیم و شما به خانه های خود باز می گردید. خیلی‌ها دوست دارند زائر بیت‌الله الحرام باشند و ساعت‌ها چشم به قبه الخضرا، بارگاه ملکوتی رسول الله بدوزند. خاک بقیع را از شمیم جان ببویند و سر بر آستان ربوبی مولای متقیان بسایند. دستان خود را به پنجره فولاد ثامن الحجج گره بزنند و مرقد پاک موسی بن جعفر(ع) و جواد الائمه را با آب دیده شست‌وشو دهند. غبار غربت از حرم ماه بنی‌هاشم برگیرند و از عمق جان، بوسه‌ای بر ضریح و تربت خامس آل عبا بزنند. این آرزوی تمامی دلباختگان آل محمد (ص) است. اما هیچکدام از این سفرها، اختیاری نیست. جواز زیارت را آن طرف امضا می‌کنند. دعوتنامه که رسید، بار سفر بسته می‌شود. آن وقت است که تو را زائر حرم دوست خطاب می‌کنند. .. تا ارباب بی کفنمان حسین (ع) و علمدار بی دستمان ابوالفضل(ع) دعوتنامه ما را امضاء نکنند نمی توانیم حتی پا در آستانه اش بگذاریم.سالهاست که افتخار نوکری امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل(ع) را دارم. هر سال که می گذرد و نزدیک محرم می شویم ترس مرا بر می دارد . ترس از اینکه آیا امسال آنها دعوتنامه مرا امضاء می کنند یا خیر. فکرش را که می کنم دیوانه می شوم.همیشه از خودشان خواسته ام که این افتخار حضور را از من نگیرند.امسال نیز دوباره نزدیک محرم شده ایم ودوباره چشم انتظارم تا ببینم دعوتنامه ام امضاء می شود یا خیر .آرزوی امسالم امضای آن است.امید دارم که همگی بتوانیم امسال در زیر خیمه اباعبدا... در به عزاداری مشغول شویم. هر کدام از اعضای هیات نیز در تکاپو هستند تا کارهایی که به آنها محول شده به نحو احسن انجام دهند.همه چیز به خوبی با کمک خودشان به پیش می رود. بی صبرانه منتظر شروع محرم هستیم تا برای سالی دیگر عزاداری با شکوهی برای امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل(ع) بر گزار کنیم. امید که مقبول خداوند متعال قرار گیرد. 
یا عباس...در خلوت خیال:
گفت علمدار حسین توئی؟!...
گفت نانجیب یه وقت اومدی که دست در بدن ندارم...
گفت اگه تو دست نداری من دارم. عمود آهن رو بالا برد...
یا کاشف الکرب عن وجه‌الحسین اکشف کربی بحق اخیک الحسین
امام حسین علیهالسلام فرمود: خدایا او را از تشنگى بکش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار مده! حمید بن مسلم مىگوید: به خدا سوگند که پس از این گفتگو به دیدار او رفتم در حالى که بیمار بود، قسم به آن خدایى که جز او پروردگارى نیست، دیدم که عبدالله بن حصین آنقدر آب مىآشامید تا شکمش بالا مىآمد، و آن را بالا مىآورد! و باز فریاد مىزد: العطش! باز آب مىخورد تا شکمش آماس مىکرد ولى سیراب نمى‌شد! و چنین بود تا جان داد. مکن ای صبح طلوع...
از روزی که به دنیا آمد، نامش را علی (ع) گذاشتند، که بعدش به علی‌اکبر (ع) معروف شد.
جمالش مثل جمال پیغمبر (ص) بود.
از همین رو هر موقعی که (در مدینه) بنی‌هاشم و اهل بیت (ع) دلشان برای پیغمبر (ص) تنگ می‌شد به قامت علی‌اکبر (ع) نگاه می‌کردند. (و می‌گفتند علی جان! جلوی ما راه برو) از همه بیشتر، زینب (س) به او علاقه داشت؛ چرا که پریشان برادرزاده‌اش بود و ... .
(ایام کودکیش بود که) وارد حرم پیغمبر (ص) شد. دید بابایش کنار ستون حرم و قبر مطهر نشسته است. سلام کرد. در آغوش پدر قرار گرفت.
بابا جان!
من دلم انگور میخواهد.
(حال، فصل انگور هم نیست) امّا ابی عبدالله (ع) به قدرت الهی ـ از ستون مسجد، انگور بیرون آورد و دانه‌دانه در دهان فرزندش گذاشت و ...
(شاید در آن لحظه ابی‌عبدالله (ع) این جمله را فرمود که می‌بینم آنچه را که جدّم فرمود و ... از قضایای کربلا برایم گزارش داد ... و اینکه یک روزی اکبرم از من طلب آب میکند و ... داستان عاشورا) 
ذکر مصیبت علی‌اکبر (ع)
روز عاشورا شد، آمد از محضر ابی‌عبدالله (ع) برای رفتن به میدان نبرد اجازه بگیرد.
بابا جان!
اجازه‌ی اعزام به میدان میخواهم.
فرمود: برو عزیزم.
همین‌که علی‌اکبر (ع) به سمت میدان حرکت کرد، ابی عبدالله (ع) از خود بی‌خود شده و دنبال فرزندش به راه افتاد، محاسن مبارکش را در دست گرفت و شروع به خواندن آیه‌ی انبیا نمو دکه:
اِنَّ اللهَ اصْطَفی آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ اِبْراهیمَ وَ آلَ عِمْران ...
خدایا!
تو شاهدی که شبیه‌ترین فرد به پیغمبر تو (اَشْبَهُ النّاس خَلْقاً و خُلْقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِکَ) را به سوی این قوم می‌فرستم.
علی‌اکبر (ع) وارد میدان نبرد شده و رجزی خواند.
اَنا عَلِیُّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ
نَحْنُ وَ بَیْتِ اللهِ اَوْلی بِالنَّبیِّ
تَاللهِ لا یَحْکُمُ فینَا ابْنُ الدَّعیِ
بر دشمن حمله کرد و عده‌ی زیادی (حدود 120 نفر) را به درک واصل کرد.
پس از مدّتی مبارزه با دشمن، تشنگی بر او غلبه کرد.
(امام صحنه‌ی رزم علی‌اکبر (ع) را می‌بیند. از همین‌رو منتظر است تا فرزندش برگردد و شاید به همین دلیل است که جام شهادت را به علی‌اکبر (ع) نمی‌دهند)
به سمت بابا برگشت و عرض کرد:
«اَلْعَطَشُ (قَدْ) قَتَلَنی وَ ثِقْلُ الْحَدیدِ اَجْهَدَنی.»
عطش بر من غلبه کرد و ... این لباس که بر تن دارم بر من سنگینی میکند. همین که گفت، بابا من تشنه هستم. اما فرمود: هات لسانک. زبانت را بیرون بیاور.
ابی‌عبدالله (ع) با یک عمل، دو کار انجام داد:
اوّل، آن‌که لب‌های علی‌اکبرش را بوسید. دیگر، آن‌که خواست به او نشان بدهد که کام و زبانش از زبان او تشنه‌تر است.
(پس از این ماجرا) بار دیگر برگشت به سوی میدان.
مرّه بن منقذ می‌گوید: گناه همه‌ی عرب بر گردن من اگر داغ و بلای او را به دل بابایش نگذارم لذا این نامرد در جایی مخفی شده، هم‌چنان‌که علی‌اکبر (ع) مثل حیدر کرّار می‌جنگید از پشت نیزه‌ای را بر (پهلوی) او وارد کرد.
لذا از روی اسب نزدیک بود که بیفتد، دست‌هایش را به اطراف گردن اسب انداخت.
(باید نشان فاطمی داشته باشد. هم‌چون جدّه‌اش فاطمه زهرا (ع) پهلویش شکافته شد شیخ عباس قمی در کتاب بیت‌الاحزان می‌نویسد که با خنجر از لای در، بر فاطمه (ع) ضربت زدند بعد وارد خانه شدند. خدا لعنت کند آن کسی را که با خنجر بر پهلوی زهرا (ع) ضربت زد)
مرّه بن منقذ می‌گوید:
دور زدم آمدم جلوی او (= علی‌اکبر) با عمود آهنین بر سرش ضربت زدم. خون از سر فوران می‌زد و ...
دست‌ها را دور و اطراف گردن اسب قرار داد، یعنی که مرا از مهلکه بیرون ببر. (با خون‌هایی که از سرِ علی‌اکبر (ع) فوران می‌کرد) خون جلوی چشم‌های اسب را گرفت، به عوض آن‌که راکب خویش را به سوی خیمه‌گاه بیاورد، به سوی وسط لشکر دشمن برد و ... (آنچه که نباید می‌شد شد و ...) حضرت علی اکبر علیه السلام
برخیز و با نگاه نشسته میان خون.. پیش سپاه کفر مرا سرفراز کن
دستم دراز نیست به سیراب کردنت.. تا خون بگیرم از دهنت کام باز کن
با اینکه شد نصیب تو پیروزی بزرگ ..داغت عظیم شد ز سکوت احتراز کن
با نغمة پیمبری و سوز حیدری ..از حربگاه مأذنه بانگ نماز کن
سرو روان، مرو که سرانجام کار شد.. صبری به گام آخرم ای سرو ناز کن
تا میهمان به دیدن مقتل نیامده.. برخیز و عمه را قدمی پیشواز کن
شد داغ هلهله ز غم تو کشنده تر یک حملة مجددی ای یکه تاز کن
صبری که با تو معبر معراج طی شود ..با لفظ عشق معنی این رمز و راز کن
یا لااقل به خاطر زینب ظهور کن
از کوچه های سینه زنی مان عبور کن
امشب بساط گریه ی ما را تو جور کن 
صدا مقابل خود ماند، دورتر نرسید
ولی به هرزه علف های کور و کر نرسید
مگر که سرخ به پیشانی پدر نرسید؟
هزار زخم به بال و پرش مگر نرسید؟
چرا غریبی این عاشقی به سر نرسید؟
چه غم به دامن کرب و بلا اگر نرسید؟
رها نکرد تو را تا که بر جگر نرسید
ای ساربان قدری بمان، من غنچه ای جا مانده ام
گویی اگر من کودکم، گویم شبیه اصغرم
آید به استقبال من با مادرت بابای من
به هوادارى تو جاى حسن مىآیم
عوض نجمه کنون من به سخن مىآیم
یاد تابوت شدم غم زده ی باب شدم
من مدال دم جان دادن ارباب شدم
سیزده بار زمین دور قدش چرخیده است
ماه از اوست که این گونه به خود بالیده است
آسمان میوه ی احساس ز چشمش چیده است
دل شکسته، کام تشنه، اشک دامن دامنم
وآن که در امواج خون بر مرگ می خندد منم
احتیاجی نیست بر تیغ و کلاه و جوشنم
زخم روی زخم، تنها مرهم زخم تنم
وقت جان دادن بود دست عمو بر گردنم
در میان آب و آتش همچو شمع روشنم
منتظر بودم که سر در مقدم یار افکنم
حال بنگر بی کس و تنها کنار دشمنم
یا لیتنا کنا معک ما را آکنده از صداقت و اخلاص کن.
ای خدای عباس!
تنها تویی که می‌توانی عشق را با جنگاوری و ادب را با دلاوری در وجود کسی متجلی کنی. ما را بدست ساقی ابوفاضل، از این فضائل، سیراب کن.
ای خدای زینب!
تو را به عظمت زینب سوگند که جلوه‌ای از جلال زینب را به مردان و زنانمان بنمایان تا جلوه‌های فریبای دنیا در نگاهشان رنگ ببازد.
ای خدای علی اکبر!
ما را در سنت ذبح عزیزان، پیش پای محبوب، شیعه‌ی حسین قرار ده.
ای خدای سکینه!
به هنگامه ظهور مصیبت، آرامش و سکینه‌ای عنایتمان کن که درد و داغ و بلا را چون مهر و لطف صفا بر جان خویش بپذیریم و زبان جز به مدح و شکر تو نگشاییم.
ای خدای قاسم!
حلاوت شهادت را – شیرین‌تر از عسل- به مذاقمان آشنا کن.
ای خدای علی اصغر!
تویی که به کوچکترین سرباز حسین، برترین کمال را بخشیده‌ای، عشق و وفا را از شیعیان حسین، دریغ نمیکنی، نکن.
ای خدای حبیب!
دلمان را تا واپسین دم کهولت و پیری، همچنان جوان عشق حسین بدار.
ای خدای ذوالجناح!
وقتی که اسبی در آستان حسین، به معرفتی چنان دست می‌یابد، روا نیست که سالکان کوی او محروم از معرفت بمانند. ما را تا کمترین پایه معرفت حسین، تعالی ببخش.
ای خدای کربلا!
ما را روزبه‌روز به این حقیقت کربلایی که مقربان درگاهت را جام بلا بیشتر می‌دهی آشناتر کن.
ای خدای عاشورا!
داغ فرزندان حسین را و مصیبت شیعه را به ظهور حضرت منتقم تسلی ببخش.
- ... باز در میان این بزرگان هم شاخصهایى است که بلاشک حضرت ابى عبداللَّه علیه الصّلاة و السّلام، یکى از بزرگترین این شاخصهاست. حقّاً باید گفت که نه فقط ما انسانهاى خاکى حقیر و ناقابل، بلکه همه عوالم وجود، ارواح اولیاء و بزرگان و فرشتگان مقرّب، محتاج پرتوى از انوار اویند و در تمام عوالم تو در توى وجود، که براى ما روشن و آشنا هم نیست، نور مبارک حسین بن على علیه السّلام مثل خورشید مى درخشد. اگر انسان خود را در پرتو این خورشید قرار دهد، این کار بسیار برجستهاى است....
در زندگى حسین بن على علیهالسّلام، یک نقطه برجسته، مثل قلّهاى که همه دامنه ها را تحت الشّعاع خود قرارمى دهد، وجود دارد و آن عاشوراست. در زندگى امام حسین علیهالسّلام، آنقدر حوادث و مطالب و تاریخ و گفته ها و احادیث وجود دارد، که اگر حادثه کربلا هم نمى بود، زندگى آن بزرگوار مثل زندگى هریک از ائمّه دیگر، منبع حِکَم و آثار و روایات و احادیث بود. اما قضیه عاشورا آنقدر مهم است که شما از زندگى آن بزرگوار، کمتر فراز و نشانه دیگرى را به خاطر مى آورید. قضیه عاشورا هم آنقدر مهم است که به زبان این زیارتى که امروز - روز سوم - وارد است، یااین دعایى که امروز وارد است، درباره حسین بن على علیهالسّلام، چنین آمده است که «بکته السماء و من فیها والارض و من علیها ولمّایطألا بتیْها». هنوز پا به این جهان نگذارده، آسمان و زمین بر حسین علیهالسّلام، گریستند. قضیه اینقدر حائز اهمیت است. یعنى ماجراى عاشورا و شهادت بزرگى که در تاریخ بى نظیر است، در آن روز اتّفاق افتاد. این، جریانى بود که چشمها به آن بود. به راستى این چه قضیهاى بود که از پیش تقدیر شده بود؟ «الموعود بشهادته قبل استهلاله و ولادته. » قبل از اینکه حسین بن على علیهالسلام چهره بنماید، با شهادت نامیده و خوانده مىشد. بهنظر مى رسد که در اینجا رازى وجود دارد، که براى ما آموزنده است.
خط سوم را به خون کامل کند
خط سوم خط سرخ اولیاست
کربلا بارزترین منظور ماست
شیعه یعنی تشنه جام بلا
شیعگی یعنی قیام کربلا
شیعه یعنی بازتاب آسمان
بر سر نی جلوه ی رنگین کمان
از لب نی بشنوم صوت تو را
صوت « انی لا اری الموت» تو را
شیعه یعنی امتزاج ناز و نور
شیعه یعنی رأس خونین در تنور
شیعه یعنی هفت وادی اضطراب
شیعه یعنی تشنگی در شط آب
آیه اوّل : همین که نماینده یزید در مدینه (مروان ) تصمیم گرفت که از امام حسین علیه السلام براى یزید بیعت بگیرد، امام فرمود: ویلک یا مروان فانّک رجس واى برتو، تو پلید هستى و ما خانواده اى هستیم که خداوند در شاءن ما فرموده است : انّما یرید اللّه لیذهب عنکم الرّجس اهل البیت و یطهّرکم تطهیرا(?) همانا خداوند مى خواهد که از شما اهل بیت هر پلیدى (احتمالى ، شک و شبهه اى ) را بزداید و شما را چنانکه باید و شاید پاکیزه بدارد.
عبیدالله ابن حرّ جعفی دعوت به یاری نمودند؛ ولی او اجابت نکرد و بعداً پشیمان شد...
دلهای بچه ها به امید آینده ارام می گیرد. اما به هر حال، خرابه، خرابه است و جای زندگی کردن نیست.
چهره هایی که آسمان هرگز رنگ رویشان را ندیده، باید در هجوم سرمای شب بسوزند و در تابش مستقیم آفتاب ظهر پوست بیندازند.
| Design By : Pichak |
